Το κομποσκοίνι του μοναχού

Στο ξεπροβόδισμα μιας επίσκεψής μου σ’ ένα μοναστήρι και καθώς στεκόμουν στην πόρτα, ένας από τους μοναχούς μαζί με το χαμόγελό του μου άφησε στη χούφτα μου ένα σκοινάκι μαύρο. Ενα σκοινί που μάλλον έμελλε να γίνει το δικό μου αγαπημένο αντικείμενο. Ετσι το λένε το φετίχ αλλιώς. Ξέρω, αλλού πάει ο νους σας στο άκουσμα της λέξης, όμως τι φταίει η κακομοίρα η λέξη αν εμείς, όταν την ξεστομίζουμε, σκεφτόμαστε «από τη μέση και κάτω» συνδυάζοντας μάλιστα τη σκέψη με ένα ελαφρύ ντροπαλό χαμογελάκι. Μιλώ για την πλειοψηφία, γιατί υπάρχουν και άλλοι που δεν έχουν τέτοια θέματα και καλά κάνουν. Από εκείνη την ημέρα λοιπόν το δικό μου αγαπημένο αντικείμενο, το δικό μου φετίχ, έγινε το κομποσκοίνι που κρατούσα στο χέρι μου.