Σεβασμόςπλειοψηφιών ή αυθαιρεσίες μειοψηφιών;

Εφ’  όσον οι εκλογείς ψηφίζουν με βάση τη λογική, τότε είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος για ποιον λόγο καθυστερεί τόσο πολύ η ρύθμιση για περιορισμό των διαδηλώσεων στα πεζοδρόμια ή σε ένα μικρό μέρος του οδοστρώματος. Υπάρχει νόμος που ορίζει σαν αδίκημα την «παρακώλυση συγκοινωνιών». Εν τούτοις, σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζεται. Αντίθετα, πολύ συχνά είναι τα ίδια τα όργανα της τάξης που διακόπτουν την κυκλοφορία σε κεντρικούς δρόμους πριν καν ξεκινήσουν πορείες ή διαδηλώσεις. Δεν νομίζω να υπάρχει αλλού φαινόμενο «προστασίας των διαδηλώσεων» απέναντι σε νομοταγείς πολίτες που θέλουν απλά να πάνε στη δουλειά τους ή να κινηθούν με βάση την καθημερινότητά τους. Η αιτιολογία που προβάλλεται για τη μεγάλη καθυστέρηση είναι η ανάγκη μακρόχρονης διαβούλευσης με τους ενδιαφερομένους. Ποιοι όμως είναι ακριβώς οι ενδιαφερόμενοι αυτοί; Δεν υπάρχουν σε εκκρεμότητα ζητήματα διαδηλώσεων ώστε να εκφρασθούν οι οργανωτές τους! Ούτε και υπάρχουν επαγγελματικοί ή, έστω, πολιτικοί φορείς που να ειδικεύονται σε τέτοιες δραστηριότητες ώστε ενδεχομένως να έχουν ενστάσεις. Το θέμα αφορά σε κόμματα που επιθυμούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους παρενοχλώντας την καθημερινότητα των πολιτών. Κι εκείνοι που στοχεύουν στην προστασία των πολιτών, μέσω διασφάλισης της ησυχίας τους και απρόσκοπτης ροής της καθημερινότητάς τους; Αυτοί πώς θα ακουσθούν; Κι εν πάση περιπτώσει, πως μπαίνουν στο ζύγι αρχές όπως η εξασφάλιση της ομαλότητας και σταθερότητας από τη μια μεριά και η κινητοποίηση για αναταραχή κι ανατροπή συνηθειών και καθημερινότητας από την άλλη; Ποιος κρίνει τη βαρύτητα του ενός απέναντι στο άλλο;