Το «σούργελο»…

Ο Αδωνις είναι εν εξάλλω. Το δηλώνω εξαρχής διότι ενδέχεται να τον δείτε ξαφνικά σε κάποιο κανάλι και να μην πιστεύετε στα μάτια σας. Ο Αδωνις είναι εν εξάλλω και η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον πρωταγωνιστή των τελευταίων ημερών Παπαγγελόπουλο. Είναι δε τόσο κατασταλαγμένος και τόσο σίγουρος για το ποιος ευθύνεται για την κατάστασή του, ώστε το Σάββατο που συνομίλησα μαζί του δεν μπόρεσα – σχεδόν – να αρθρώσω λέξη. Μόλις είχε διαβάσει και αυτός το νέο συγκλονιστικό δημοσίευμα των «Παραπολιτικών» για το παρακράτος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και είχε σταθεί στον αδιανόητο χαρακτηρισμό «σούργελο», με τον οποίο «στόλισε» την ερίτιμο σύζυγο του Καμμένου, Ελένη, και επί το καλλιτεχνικότερο, Ελενα Τζούλη, ο Παπαγγελόπουλος.

«Πρόκειται», μου είπε, «για μια άθλια επίθεση εις βάρος μιας κυρίας. Παρά τα όσα με χωρίζουν από τον Καμμένο, δεν μπορώ να αφήσω να περάσει απαρατήρητος ο σεξιστικής φύσεως χαρακτηρισμός εις βάρος της κυρίας Τζούλη. Αισθάνομαι την ανάγκη να καταγγείλω τη συμπεριφορά αυτού του κυρίου και θα ζητήσω από τη Γραμματεία Ισότητας της κυβέρνησης να τον καταδικάσει για ρατσιστική και σεξιστική επίθεση εις βάρος μιας γυναίκας».

Εμεινα έκπληκτος από την απόφασή του, η οποία προφανώς είναι αποτέλεσμα εσωτερικών διεργασιών, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι οι σχέσεις του με το ζεύγος Καμμένου ήταν περίπου… πολεμικού χαρακτήρα. Αλλά η αστική του ευγένεια τον έκανε να εξεγερθεί και να θελήσει να διαμαρτυρηθεί για μία συμπεριφορά επιεικώς ανοίκεια, η οποία εν τέλει αποτελεί όνειδος για το σύνολο του πολιτικού κόσμου.

Ακου «σούργελο»…

…και οι «τεμπέληδες»

Το δεύτερο που έχει φέρει τον φίλο Αδωνη στα όριά του είναι η διατυπωμένη άποψη του Παπαγγελόπουλου για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικότερα ότι είναι «τεμπέληδες» και εν ολίγοις άχρηστοι.

«Μα είναι δυνατόν να καθυβρίζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο οι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ;» μου είπε.

– Και εσάς τι σας ενδιαφέρει; τον ρώτησα απλοϊκά…

«Με ενδιαφέρει, κύριε, πώς δεν με ενδιαφέρει όταν καθυβρίζονται συνάδελφοί μου, αντιπρόσωποι του έθνους. Είναι δυνατόν; Ο καθείς εξ αυτών αντιπροσωπεύει μερικές χιλιάδες συμπατριωτών μας, είναι δυνατόν να τους υβρίζει έτσι ένας υπουργός, και μάλιστα προερχόμενος από άλλο χώρο; Το καταγγέλλω και υποθέτω ότι και αυτοί το ίδιο θα έκαναν για μένα ή για την παράταξή μας. Κοιτάξτε, όταν υβρίζεται σύσσωμη μια κοινοβουλευτική ομάδα, είναι προφανές ότι πρόκειται πλέον για θέμα δημοκρατίας, την οποία οφείλουμε όλοι να προστατεύουμε»…

Συγκινητικό…

Πρακτικές Κολομβίας

Θα συνεχίσω την… παπαγγελοπουλιάδα με κάτι ακόμη: περιήλθαν σε γνώση μου, όλως τυχαίως και ανεξακριβώτως πως, τα πλήρη πρακτικά της κατάθεσής του στην προανακριτική επιτροπή, την Πέμπτη που μας πέρασε. Τους έριξα μια ματιά, στο σκέλος που με αφορούσε η απολογία του, κυρίως για να διαπιστώσω αν και κατά πόσο συμφωνούν αυτά που είπε με εκείνα που είχαν αφήσει να διαρρεύσουν «πηγές» του ΣΥΡΙΖΑ. Και τι διαπιστώνω; Πέραν της μεγάλης διάρκειας των αναφορών που ήταν μια προσπάθεια να αντικρούσει όσα ο κύριος Αθανασίου, ο εισαγγελέας, του καταμαρτυρούσε, ο άνθρωπος είχε πει τις… κάλτσες του!

Για παράδειγμα, κάποια στιγμή, είπε το ακόλουθο ανατριχιαστικό: «Να του έλεγα “βάλ’ του ένα σακί ναρκωτικά στο αυτοκίνητο να τον πάμε για εμπορία” ναι, αλλά φορολογική υπόθεση να του τη στήσει; Εκτός αν ξέρει από στησίματα ή από συγκαλύψεις ο κ. Αθανασίου».

«Βάλ’ του ένα σακί ναρκωτικά στο αυτοκίνητο να τον πάμε για εμπορία»; Απορώ πώς σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Πώς δηλαδή του πέρασε από το μυαλό. Εδώ δεν μιλάμε για ένα σακί μήλα ή ένα σακί πατάτες, εδώ μιλάμε «για ένα σακί ναρκωτικά»!!

Κολομβία κανονική. Περίχωρα του Μεντεγίν, όπου νυχθημερόν σκοτώνονται τα παλικάρια του Οτσόα Βάσκες με εκείνα της συμμορίας Κάλι. Υπόκοσμος. Κόσμος κάτω από τον κόσμο…

«Αγιο είχαμε»…

Και τι θυμήθηκα τώρα; Τον Μάιο του 2015 πληροφορήθηκα από τρίτους ότι ένας αποσχισθείς πράκτορας της ΕΥΠ, ονόματι Μανώλης Χατζησάββας, έχει αναρτήσει στο Διαδίκτυο «κάτι που με αφορά».

Μπαίνω στο Ιντερνετ, το βρίσκω. Περί τίνος πρόκειται; Μια σύντομη συνομιλία του με τον Καμμένο, ο οποίος φαίνεται να βρίσκεται σε επίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ και συνομιλεί με τον Χατζησάββα, στον οποίο προτείνει να μιλήσει με τον Παπαγγελόπουλο «για το θέμα με κωδικό ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ»!! Του δίνει δε και το κινητό τηλέφωνο του Παπαγγελόπουλου για να συνομιλήσουν απευθείας.

Τρελαίνομαι. Τον Παπαγγελόπουλο δεν τον γνωρίζω. Ούτε φυσικά και τον Χατζησάββα. Ο μόνος που ξέρω είναι ο αγαπητός μου Προκόπης Παυλόπουλος, νεοεκλεγείς τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ζητάω να τον δω. Του εξιστορώ όλο το σκηνικό. Του δείχνω και την ανάρτηση του πράκτορα Χατζησάββα. Μου συστήνει «να δω απευθείας τον Μίμη». Εχει την καλή διάθεση να μου κλείσει το ραντεβού. Το κλείνει, βλέπω τον «Μίμη». Του ζητάω να μου εξηγήσει «τι είναι αυτά» και επιμένω πολύ στο «τι πάτε να μου στήσετε». Αρνείται κατηγορηματικά ότι έχει σχέση με όλο αυτό. Δηλώνει άγνοια γιατί ο Καμμένος παρέπεμψε τον Χατζησάββα σε αυτόν. Αρνείται και ότι συνομίλησε με τον Χατζησάββα. Στο τέλος μού λέει και ένα «έλα, μωρέ, μην ασχολείσαι με αυτά, μαλακίες είναι».

Ο επίλογος (;) της μικρής αυτής ιστορίας μου με τον «φίλο» Μίμη γράφτηκε πριν από μερικές ημέρες: μου τηλεφώνησε ο Χατζησάββας από τη Δανία, όπου έχει καταφύγει και ζει με την οικογένειά του. «Φίλε, δεν σε ξέρω, αλλά πρέπει να είσαι πολύ τυχερός που γλίτωσες το χαντάκι», μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο…

«Ανώμαλη» προσγείωση

Ταξίδεψα το τριήμερο αεροπορικώς και έχω μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για το Ελ. Βενιζέλος για όποιον έχει, τέλος πάντων, αφτιά και θέλει να ακούσει. Αλλιώς ας παραμείνει στη μακαριότητα του «έχουμε το καλύτερο περιφερειακό αεροδρόμιο της Ευρώπης», ας την πάρει αγκαλιά και ας γυρίσει πλευρό.

Καταρχήν η μουσική. Δεν ξέρω ποιος έχει την επιμέλεια της μουσικής που ακούγεται σε όλους τους χώρους του αεροδρομίου, αλλά όποιος την έχει κάνει αξίζει ένα βραβείο ο άνθρωπος (μην πω και περισσότερο). Ως φυσιοδίφης όμως. Ή ως ιστορικός της μουσικής. Διότι πρέπει να διαθέτεις μεγάλο ταλέντο για να «φορτώνεις» στα decks τραγούδια των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70. Και άπειρη νοσταλγία. Αλλά καθόλου επαφή με την πραγματικότητα…

Το δεύτερο που έχω να παρατηρήσω για σήμερα είναι το άθλιο handling των αποσκευών, οι οποίες παραδίδονται σε κατάσταση που λες, δεν μπορεί, ρε παιδιά, αυτός που τη φόρτωσε τη βαλίτσα κάτι είχε μαζί της. Γνωρίζονταν από παλιά!

Το τρίτο είναι τα λεωφορεία μεταφοράς από το terminal στο αεροπλάνο. Σκονισμένα, βρώμικα, ελεεινά και τρισάθλια. Με βάση την εικόνα που είδα χθες επιστρέφοντας και την Παρασκευή αναχωρώντας, αναρωτήθηκα πραγματικά αν είχε περάσει σφουγγαρόπανο ξανά από τις επιφάνειές τους μετά την ένταξή τους στο Ελ. Βενιζέλος. Κοστίζει, το γνωρίζω, αλλά πρέπει να γίνει. Είναι η πρώτη επαφή κάποιου που έρχεται στην Ελλάδα. Κρίμα δεν είναι να νομίζει ο άνθρωπος ότι μόλις έφθασε σε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής;