Εχει σχεδόν καταντήσει βαρετό: μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις και μια πανδημία, συζητούμε ακόμα για την αυτοκριτική του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίδιοι, όμως, επιμένουν να αγνοούν όλα όσα έρχονται στην επιφάνεια. Πιστεύοντας, μάλλον, πως αν κλείσουν τα μάτια και τα αφτιά τους πολύ σφιχτά, η συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο, τα «μαγαζιά» του Νίκου Παππά και οι αποκαλύψεις για παρακράτος θα εξαφανιστούν, επιτρέποντάς τους να περάσουν ένα ήρεμο καλοκαίρι στην κεντροαριστερή παραλία της επιλογής τους.

Οι ευκαιρίες τους λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα. Μια Αριστερά με ηθικό πλεονέκτημα δεν θα περίμενε τα σκάνδαλα για να αναθεωρήσει το ύφος που υιοθέτησε την τελευταία δεκαετία.

Ενα θαρραλέο κόμμα δεν θα είχε ανάγκη τον Νίκο Φίλη να υπερασπίζεται την ιστορία του. Ενας πραγματικός ηγέτης δεν θα κρυβόταν πίσω από μια κακή κόπια του ’89, αλλά θα αναλάμβανε τις πολιτικές ευθύνες που του αναλογούν πριν εκτεθεί περισσότερο.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και οι εσωτερικές διαδικασίες, όπως η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης, γίνονται εργαστήρια κατασκευής εχθρών. Οι υπεύθυνοι επιμένουν στη σιωπή τους.

Τα σοβαρά πολιτικά κόμματα, αυτά που σφραγίζουν την πορεία μιας χώρας, δεν είναι παραθεριστές. Και σίγουρα δεν είναι στρουθοκάμηλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να μη γίνει το πρώτο, χωρίς να βγάζει ποτέ το κεφάλι από την άμμο.