Ο Τσίπρας του τρίτου Μνημονίου

Η επίθεση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, κατά του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη διάρκεια της ομιλίας του στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης του κόμματος, ήταν, όπως θα έλεγε ο ίδιος, εμπροσθοβαρής. Εχοντας πληγεί ανεπανόρθωτα από τις εξελίξεις στον χειρισμό της υπόθεσης Novartis και, ιδίως, από την αποκάλυψη των παρακρατικών παραμάγαζων που δρούσαν εκμεταλλευόμενα την κυβερνητική εξουσία, επιχειρεί απελπισμένα μια κομματική διεύρυνση και οξύνει την αντιπολιτευτική ρητορική επιζητώντας ταυτίσεις με κριτήριο όχι την εμπιστοσύνη στη δική του πολιτεία αλλά στην αντίθεση στην πολιτεία του αντιπάλου. Από τη ρητορική και τα επιχειρήματά του φαίνεται ότι ο Τσίπρας υποτιμά ιδιαίτερα τα μέλη του κόμματός του και τους οπαδούς του. Οπως κάνει συχνά, προσαρμόζει την ιστορία ακόμη και της διακυβέρνησής του σε βολικά σχήματα, φτιαγμένα από γενικεύσεις, μισές αλήθειες ή και καθόλου αλήθειες. Επικρίνοντας την οικονομική διαχείριση Μητσοτάκη ισχυρίστηκε ότι για πέντε χρόνια πάλεψε με το κόμμα και την κυβέρνησή του να βγάλει τη χώρα από μια τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση. Δεν ξέρω αν ξέρει για τι ακριβώς μιλάει. Γι’ αυτό χρειάζεται να θυμηθούμε τι συνέβη στην οικονομία τα σχεδόν πέντε χρόνια της διακυβέρνησης Τσίπρα.