Χαμένοι στη μετάφραση

Το έλεγε ο Λουί Αραγκόν, το υποστηρίζει και ο Τίτος Πατρίκιος. Οι μεταφράσεις των κλασικών έργων, είτε αυτά είναι θεατρικά είτε λογοτεχνικά, θα έπρεπε κάθε τριάντα χρόνια να αλλάζουν. Ο λόγος είναι προφανής. Μέσα σε αυτόν τον κύκλο του χρόνου αλλάζουν οι αναφορές της γλώσσας, το σημαινόμενο των λέξεων, ακόμη και οι σύγχρονοι ανθρωπότυποι στους οποίους, πολύ συχνά, γίνονται προβολές κλασικών ηρώων. Τυχαίο παράδειγμα ανάμεσα στα πολλά, πριν από λίγα χρόνια, το μυθιστόρημα ο «Φύλακας στη σίκαλη» του Σάλιντζερ, γραμμένο το 1951, κυκλοφόρησε όχι μόνο με νέα μετάφραση στα ελληνικά από την Τζένη Μαστοράκη, αλλά και με καινούργιο τίτλο. «Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης».