Απλά μαθήματα σοσιαλδημοκρατίας

Η αλήθεια είναι ότι με αφορμή την υγειονομική κρίση ήρθαν στο προσκήνιο βασικές θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας με την έμφαση στις δημόσιες υπηρεσίας υγείας και την σημασία του κοινωνικού κράτους. Από εκεί, που δεχόταν αναθέματα εκ δεξιών και εξ αριστερών ξαναμπήκε με κάποιο τρόπο στο «τραπέζι» του δημόσιου διαλόγου. Πολλοί επιχείρησαν να αξιοποιήσουν αυτήν την κατεύθυνση. Είναι όμως «κακοί μαθητές» γιατί στα «μαθήματα» άσκησης πολιτικής δεν έμαθαν τα βασικά. Εξηγούμαι. Η κεντρική ιδέα της σοσιαλδημοκρατίας έχει στο επίκεντρο τους συμβιβασμούς. Τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς. Την αξία των συναινέσεων ώστε να προωθούνται μεταρρυθμίσεις χρήσιμες για τους πολίτες και την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι η ομολογημένη ή ανομολόγητη επίκληση μετώπων αντιπαράθεσης είναι εκτός ύλης. Το περίφημο «αντιδεξιό» μέτωπο και συνακόλουθα ως μία μορφή αντίδρασης το «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο δεν συνιστούν ούτε σύγχρονη πολιτική, ούτε μεταρρυθμιστικό λόγο. Στην πρώτη περίπτωση γιατί συνήθως πίσω από το αντιδεξιό μέτωπο κρύβονται ιδεοληψίες του παρελθόντος, φαινόμενα λαϊκισμού, διχαστικές αντιλήψεις με καταγωγή στον εμφύλιο πόλεμο. Στη δεύτερη περίπτωση – έστω και με λίγο πιο κομψή ρητορική – κρύβεται μια ψύχωση προς όλες τις ιδέες της Αριστεράς (με προεξάρχοντες μάλιστα ορισμένους μεταμελημένους πρώην φανατικούς κομμουνιστές). Κρύβεται μια συντηρητική ατζέντα του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και ένας κυρίαρχος εθνικισμός.