Τις τελευταίες δεκαετίες το πιο συνηθισμένο «σύνθημα» που συναντάμε στον χώρο της λογοτεχνίας είναι πως το μυθιστόρημα έχει οριστικά τελειώσει. Ο Μπέρναρντ Μπεργκόνζι ήταν πιθανώς ο πρώτος που το ξεκίνησε το 1970 λέγοντας πως «δεν υπάρχει τίποτε καινούριο πλέον στο αγγλικό μυθιστόρημα», ενώ ο τεράστιος Γκορ Βιντάλ το 1979 είχε δηλώσει υποτιμητικά στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου πως το μυθιστόρημα έχει καταντήσει ένα μεσοαστικό είδος κατανάλωσης που ανήκει στημεσαία τάξη και που ασχολείται με τα μεσοαστικά προβλήματα – φράση που ανήκει φυσικά στην ίδια την παράδοση του μυθιστορήματος (μπορούμε να βάλουμε reference στην προηγούμενη κριτική του Γκρακ;) αλλά που εκφράζει κατά τον Βιντάλ ένα διαφορετικού είδους κορεσμό στην έκφραση και στην πλοκή. Εκτοτε τα άρθρα για το τέλος του μυθιστορήματος αποτελούν το ψωμοτύρι των κριτικών – αλλά και κάποιες φορές και συγγραφέων, όπως ο Γουίλ Σελφ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή