Η φωνή του Θρασύβουλου Στανίτσα γεμίζει για 10 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα τον ενοριακό ναό στο Σκούταρι (Χρυσούπολη) της Κωνσταντινούπολης. Ψάλλει «Τη υπερμάχω» σε μια εκτέλεση αργόρρυθμη και ατμοσφαιρική. Είναι 22 Μαρτίου 1957, δύο χρόνια, δηλαδή, ύστερα από τα επεισόδια που θα μείνουν γνωστά στη σύγχρονη ιστορία ως «Σεπτεμβριανά». Ο ήχος του ψάλτη έρχεται από μακριά – έχει καταγωγή σε μια παράδοση που πασχίζει να μείνει ζωντανή. Απαραβίαστος κανόνας εδώ, το ανεπιτήδευτο ύφος, ο ρυθμός και η λιτή, αβίαστη εκφορά. Ο Στανίτσας, όπως και κάθε πρωτοψάλτης της Κωνσταντινούπολης, συμμετέχει σε μια παραδοξότητα της τέχνης: νιώθει ελεύθερος όταν αποδίδει τους ψαλμούς, ακριβώς επειδή υπηρετεί μια παράδοση. Σε κάθε συλλαβή του ψάλτη ακυρώνεται η αυταρέσκεια, η ακροβασία και η απόπειρα εντυπωσιασμού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή