Ο ιός της φύσης

Βάκιλοι, βακτήρια, ιοί, μικρόβια, ιδού ένας κόσμος ζώντων οργανισμών που συγκροτούν στις ζωές τους ομάδες, συνθήκες, αποικίες. Εγκαθίστανται, μεταναστεύουν, μεταλλάσσονται, επιτίθενται, αμύνονται και συνεχώς πολλαπλασιάζονται αόρατα, απροσδιόριστα, άναρχα. Πριν από πολλά χρόνια, παλιός συμμαθητής που, αργότερα, ως μικροβιολόγος, έγινε, όταν χρειαζόταν, οικογενειακός γιατρός, όταν βρέθηκε στο εργαστήριό του, με κάλεσε να δω στο μικροσκόπιο το εξαίσιο (και απαίσιο;) κράτος των μικροοργανισμών που συνωθούνται σε ένα μικρό δισκίο κάτω από τον φακό. Επαθα σοκ. Ενας τεράστιος, ανόμοιος, μαζικός κόσμος σε αέναη κίνηση με απροσδιόριστες, τυχαίες μετακινήσεις, συνάψεις, που έλεγε ο Εμπεδοκλής, ώσεις, απώσεις, φιλίες και έριδες. Επειδή παλιότερα, ο αείμνηστος γείτονας, φίλος αστρονόμος και εξαίσιος πεζογράφος Γουλιέλμος Αμποτ με είχε «ξεναγήσει», μέσω τηλεσκοπίου, στην απειρότητα των αστέρων, στις συνάφειες και στις συνάψεις αστεροειδών, πλανητών, απλανών, αερολίθων και άλλων ποικίλων κόσμων (κυριολεκτικά, όχι ενός, αλλά πολλών κόσμων) του απείρου, τότε, μετά την εμπειρία και του μικρόκοσμου στο μικροσκόπιο, κατανόησα την τραγικότητα του ανθρώπινου βίου και των ορίων του. Ενιωσα σαν τα άστρα που ρίχνουν το φως τους στη γη, και όμως έχουν «πεθάνει», πριν από εκατομμύρια χρόνια, επειδή το φως τους, με την ιλιγγιώδη ταχύτητα που κινείται, ταξιδεύει τη λάμψη τους ως το παράθυρό μου, αλλά, παρ’ όλα τα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα που διατρέχει, όταν γίνεται ορατό σε μένα, έχει πάψει να εκπέμπει φως δισεκατομμύρια χρόνια πριν!