Ενήλικοι στην Ντίσνεϊλαντ

Οι μεν έχουν να γιορτάζουν τον Ιούλιο τον νέο κύκλο διακυβέρνησης. Οι δε, ένα δημοψήφισμα που άφησε την ψευδαίσθηση ότι τα νταούλια μπορούν να σκεπάσουν κάθε ήχο. Οι επέτειοι, ωστόσο, προσφέρονται και για απολογισμούς. Και σε μία φάση δημοσκοπικής σκοτοδίνης, μέσα στην οποία επανέρχονται στο προσκήνιο ως πρωταγωνιστές ο Καμμένος, ο Παππάς και ο Παπαγγελόπουλος, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται διαρκώς εάν θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί αλλιώς. Προφανώς με το «εάν» και άλλες υποθετικές προσεγγίσεις, η ιστορία δεν αναθεωρείται – τα πράγματα άλλωστε εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν με τις δικές του αποφάσεις. Στον μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, όλο και περισσότεροι θεωρούν πως αν υπήρχε μια ευκαιρία για διαφορετική πορεία, εκείνη χάθηκε αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 2015 και τις δεύτερες εθνικές εκλογές δύο μήνες αργότερα. Ενας άλλος εταίρος ή ένας άλλος κυβερνητικός συνασπισμός θα είχε αφήσει σήμερα διαφορετικό αποτύπωμα. Θα μπορούσε, εν ολίγοις, βάσει και της κοινοβουλευτικής αριθμητικής εκείνης της περιόδου, το δίδυμο Τσίπρας – Καμμένος να αντικατασταθεί από το δίδυμο Τσίπρας – Θεοδωράκης ή ένα ευρύτερο συμμαχικό σχήμα με παραπλήσιο πολιτικό  στίγμα. Δεν έγινε – αν και υπήρξε σχετική συζήτηση, ιδίως μετά την «κωλοτούμπα» του δημοψηφίσματος – επειδή οι ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και η υπεροψία είχαν καταλάβει και την κορυφή της συριζαϊκής εξουσίας. Ο Τσίπρας έμεινε με τον Καμμένο γιατί θεωρούσε ότι τον βόλευε περισσότερο, εν τέλει και γιατί ταίριαζε περισσότερο.