Ο Κυριάκος, οι προθέσεις, η κόλαση κ.λπ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από τον λίγο, τον ελάχιστο χρόνο που τον γνώρισα, μου φάνηκε καλός άνθρωπος. Προτού βιαστείτε να μου εκμυστηρευτείτε ότι την ίδια εντύπωση αποκομίσατε κι εσείς την τελευταία φορά που πέρασε από τη γειτονιά σας, οφείλω να σας ομολογήσω πως ανάλογα θετικά vibes προσέλαβα και από τον λίγο, τον ελάχιστο χρόνο που γνώρισα τον  Αλέξη Τσίπρα.  Ως εκ τούτου, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν – και κανένα δεν αποκλείω εκ των προτέρων. Είτε εγώ (κι εσείς, με το συμπάθιο) είμαι αθεράπευτα αφελής, είτε το να σου μεταδίδει ένας πολιτικός το image του «καλού παιδιού» είναι εύκολη υπόθεση: ένα εγκάρδιο χαμόγελο, μια θερμή χειραψία, ένα βλέμμα γεμάτο αόριστες πλην δελεαστικές υποσχέσεις, μια casual ψιλοκουβέντα – και ιδού: ο άνθρωπός σου. Δεν πέρασε τυχαία σήμερα από την Κυψέλη ή το Παγκράτι, την Ελευσίνα ή τη Δραπετσώνα. Μια ζωή προετοιμαζόταν, βρε κουτό, για να συναντήσει εσένα.