Δεκαέξι χρόνια πέρασαν. Κι όμως όλοι οι Ελληνες θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια πού βρίσκονταν σαν σήμερα το 2004. Οι λίγοι τυχεροί ήταν στο Στάδιο του Φωτός στη Λισαβόνα και τραγουδούσαν «Ελλάς ολέ, ολέ». Οι υπόλοιποι ήταν στημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις με συγγενείς, φίλους, αγνώστους. Και όταν σφύριξε για τελευταία φορά ο Γερμανός Μάρκους Μερκ η χώρα ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της. Μια σπάνια για την Ελλάδα ομοουσία, όπως στις 12 Οκτωβρίου του 1944 με την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς. Οπως στις 14 Ιουνίου 1987, που νιώσαμε για πρώτη φορά την αίσθηση της νίκης σε εθνικό επίπεδο με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τ’ άλλα παιδιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή