Τα «ευ» που τώρα έχουν πετάξει…

Ακόμη το θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι. Μακρύ, καυτό, ατέλειωτο, μας ταξίδευε με τα φτερά της χαράς στα σύννεφα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Από το πρώτο ματς που απολαύσαμε σε ένα μπιτσόμπαρο στη Νέα Μάκρη, βλέποντας μπάλα αναμεμειγμένη με καλλίπυγoυς κοπελιές. Κανείς τότε δεν είχε αποκλειστικά το μυαλό στο ποδόσφαιρο – ποιος να το πίστευε. Η συνέχεια στο γραφείο. Σταδιακά όλο και περισσότεροι στοιβάζονταν μπροστά σε μια οθόνη. Το τσουνάμι ερχόταν! Τα βράδια, ονειρικά και ενίοτε ατελείωτα. Οι νύχτες μεγάλωναν μέσα μου το είδωλο του τροπαίου. Τότε λάτρεψα και (ξανα)γνώρισα τη διοργάνωση! Μετά τους θριάμβους απέναντι στη Γαλλία και την Τσεχία, η διάθεσή μου έμοιαζε με νυχτερινή περίπολο. Ανίχνευε τα πάντα μέχρι το τελικό ραντεβού με την αιωνιότητα!