Το πανηγύρι ήταν πολύ κι ο τόπος ήταν λίγος

Πανηγύρια σε Αλίαρτο και Γουδή στην εποχή του social distancing. Αυτό στη θεωρία. Στην πράξη, πανηγύρι σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν η πανδημία να ήταν σειρά στο Netflix κι εμείς κλειστήκαμε ενάμιση μήνα στο σπίτι μας έτσι, για γούστο. Κέφι, χορός, τραγούδι, ατέλειωτο γλέντι και μου ‘ρχεται να κάνω γιούργια στον ταβά με τα κοψίδια. Πατείς με πατώ σε και έχουμε την τιμή να παρευρίσκονται ανάμεσά μας εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου. Ο κ. Κουτσούμπας από τη Νέα Δημοκρατία και η κυρία Παύλου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάμε, μαέστρο. Και πάσα ομοιότητα με τις σκηνές συνωστισμού στα μπιτς μπαρ των κοσμικών νησιών κάθε άλλο παρά συμπτωματική είναι. Δεν πα’ να κρούουν οι επιδημιολόγοι τις καμπάνες του κινδύνου, να μιλάνε για σπίθα σε φρύγανα, για εκείνο το τσακ που θα κάνει τη σπίθα πυρκαγιά. Τα πανηγύρια και το τσίπουρο δεν μπορεί κανείς να μας τα πάρει. Οπως και τα μπιτς μπαρ και τα μπιτς πάρτι και τους ιδρώτες μας και τα σταγονίδιά μας. Ελληνες είμαστε ρε.