«Το χέρι του Παπαλάζαρου έσκυβαν να το φιλήσουν και οι άθεοι». Η φράση του Γιώργου Κουκουμά (μέλος ΚΕ του ΑΚΕΛ) περιγράφει τι ήταν ο Παπαλάζαρος για την Κύπρο. Για όσους τον γνώρισαν από κοντά. Αλλά και για όσους δεν τον είδαν ποτέ, αλλά διδάχθηκαν από τη στάση του και τις ιστορίες που έλεγαν για κείνον. Τις ιστορίες για τις μέρες της προδοσίας. Την ιστορία της Κύπρου που είναι γραμμένη με αίμα. Ο Παπαλάζαρος ήταν σύμβολο αυτής της ιστορίας. Της τραγωδίας. Μορφή ιερή. Το πρόσωπό του ήταν το πρόσωπο της θυσίας. Της θυσίας και της μνήμης. Πόσες φορές δεν κοίταξα τη φωτογραφία του ανάμεσα στα μνημεία των δύο δολοφονημένων γιων του, τον άκουσα να λέει ότι δεν καταριέται αυτούς που σκότωσαν τα παιδιά του και απόρησα. Τον θαύμασα. Απόρησα με την καλοσύνη του. Τον θαύμασα για το μεγαλείο του. Ντράπηκα για τον δικό μου θυμό…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή