Jessie Ware: «What’s your pleasure?»

Μπορεί άραγε ένα ντίσκο άλμπουμ να είναι μελαγχολικό; Συναισθηματικά φορτισμένο; Φαίνεται ότι ότι η βρετανίδα ποπ σταρ μπορεί να τα κάνει όλα δυνατά και να προσφέρει ένα από τα πλέον όμορφα στην ακρόασή τους άλμπουμ του πρώτου μισού του 2020. «Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να κάνεις μουσική. Εγιναν πολλά τελευταία στην προσωπική μου ζωή και αυτά με ώθησαν να επιστρέψω στην πρώτη μου αγάπη, τη μουσική» δηλώνει η ίδια και πράγματι η επιστροφή της έχει μια απαλότητα. Μια τρυφεράδα. Φανταστείτε ένα ομιχλώδες ντίσκο κλαμπ, όπου τα τραγούδια της ακούγονται όταν η σκληρή λάμψη από τις ντισκομπάλες αρχίζει σιγά σιγά να ξεθωριάζει, αλλά συνεχίζονται να ακούγονται τα τραγούδια της Τζέσι Γουέαρ. Σαν την τελευταία αναπνοή της ευφορίας πριν τελειώσουν η διασκέδαση και ο ξέφρενος χορός. Με σαφείς επιρροές από το παρελθόν της ντίσκο και εν γένει της μαύρης μουσικής. Σε πρόσφατη συνέντευξή της δεν έκρυψε ότι το «Love Me Tonight» της Φερν Κίνεϊ ήταν σημαντική επιρροή στον δίσκο της. Σε όλο το άλμπουμ, η φωνή της γεμίζει κάθε στιγμή με απίστευτη λαχτάρα. Αισθάνεται περισσότερο τη συναισθηματικότητα και το δράμα παρά τον ίδιο τον ήχο, ο οποίος παραμένει σταθερά δεμένος σε μια περασμένη εποχή. «Χθες το βράδυ χορέψαμε και νόμιζα ότι έσωσες τη ζωή μου» τραγουδά στο «Mirage (Μη σταματάς)». Από την άλλη τραγούδια όπως το «Ooh La La» σε κάνουν να νιώθεις σαν τον Τζον Τραβόλτα στο «Saturday Night Fever» ενώ τα «Soul Control», «Save a Kiss», «Read My Lips» αλλά και το κομμάτι του τίτλου είναι αυτά που θα σε τραβήξουν στην πίστα. Η Τζέσι Γουέαρ είναι λαμπερά μελαγχολική.