«Ξέρω ότι δεν μπορώ να τραγουδάω για πάντα»

Η φιγούρα της άρχισε να προβάλλει από την γωνία της οδού Παραμυθίας, να κινείται προς αέρινα, σχεδόν αθόρυβα προς το μέρος μου και με την άκρη του ματιού μου έπιασα τα βλέμματα να στρέφονται πάνω της. Ηρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι και σκέφτηκα πόσο εύστοχη ήταν η περιγραφή του για την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Ετσι ήθελα να ξεκινήσει η κουβέντα μας με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Αλσος, από τη Δευτέρα 20 Ιουλίου. Πριν προλάβω να συνεχίσω, αναρωτήθηκε πού βρήκα το βίντεο, καθώς δεν το έχει εντοπίσει στο Διαδίκτυο. «Εγώ το γνωρίζω γιατί μου το έχει πει κατ’ ιδίαν. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην Πλάκα στον «Σείριο». Μόλις είχα βγάλει τον δίσκο «Κοντραμπάντο» με τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Η επαφή μας ήταν μαγική. Εμπαινε μέσα στο δωμάτιο ο Μάνος Χατζιδάκις και έμπαινε σαν ήλιος. Ελαμπε ο χώρος. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να τον βλέπω, να τον παρακολουθώ. Συγκινήθηκα πολύ όταν πήγα εκεί και έπαιξα τα τραγούδια μου το «Μείνε κοντά μου» του Νίκου Μαμαγκάκη και του Γιώργου Ιωάννου και την «Ακτή» του Σταμάτη Σπανουδάκη». Υπάρχει όμως και συνέχεια σε αυτή τη συνάντησή της με τον Μάνο Χατζιδάκι. Στην ίδια παράσταση τότε ήταν και η Δήμητρα Γαλάνη και παρουσίαζε δικά του τραγούδια. «Μας ζήτησε να πούμε μαζί με τη Δήμητρα το «Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο» (σ.σ. από τον δίσκο του 1972 «Ο Μεγάλος Ερωτικός). Σε όλες τις πρόβες ήμουνα χάλια από το άγχος και το στρες. Ερχεται η πρεμιέρα όπου ο Μάνος μάς διευθύνει και βγαίνει ένα πράγμα αριστουργηματικό. Εχει ειπωθεί πολλές φορές αλλά, ναι, ήταν ένας άνθρωπος με ποιότητα σπάνια και που νομίζω φεύγοντας από αυτό τον κόσμο έσπασε το καλούπι. Ηταν διανοούμενος, κύριος, δημιουργικός, εστέτ και λαϊκός ταυτόχρονα».