Στο Μουσείο Γουλανδρή μετά το ΕΜΣΤ

Λίγες ημέρες πριν από το lockdown του Μαρτίου, αμέσως μετά το άνοιγμα του ΕΜΣΤ, επισκέφτηκα το νέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, επιφυλακτικός για το όλο εγχείρημα. Η επιλογή της θέσης στην οδό Ερατοσθένους 13 στον πυκνό αστικό ιστό στο Παγκράτι, η ενσωμάτωση του παλιού εκλεκτικιστικού κτιρίου, που στην περίπτωση του ιδρύματος Θεοχαράκη απέτυχε σαν επιλογή, το όνομα Βικέλα συνυφασμένο με μια «εμπορική» αρχιτεκτονική των γυάλινων κτιρίων του Βωβού, στη Λεωφόρο Κηφισίας και η τότε αμφιλεγόμενη αξιολόγηση της συλλογής Γουλανδρή από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, με έκαναν διστακτικό στο να το επισκεφτώ, θέλοντας να αποφύγω άλλη μία απογοήτευση. Βρήκα ενδιαφέρουσα εξωτερικά τη σύνθεση του παλιού και νέου κτιρίου και τη διαμόρφωση της πλατείας, προσπέρασα τον χώρο εισόδου και το πωλητήριο στο ισόγειο και βρέθηκα στο κεντρικό κλιμακοστάσιο με τους ανελκυστήρες. Στάθηκα εκεί επί αρκετή ώρα. Περιεργάστηκα τους αρχιτεκτονικούς χειρισμούς, τις προσεγμένες λεπτομέρειες, τα υλικά, τη γλυπτική επεξεργασία των δομικών στοιχείων, τη σήμανση, την προηγμένη τεχνολογία των ανελκυστήρων, τους φωτισμούς, την άνεση, την ευγένεια και την ευρηματικότητα, απολαμβάνοντας μια ποιότητα χωρίς ίχνη πολυτέλειας και ναρκισσισμού. Αισθάνθηκα χαρά και ικανοποίηση, κάτι που σπάνια προκύπτει βιώνοντας ένα νέο αρχιτεκτονικό έργο. Ανεβοκατέβηκα με τα ασανσέρ και με τις σκάλες ανακαλύπτοντας φυγές, μικρές εκπλήξεις με έξυπνα ενταγμένα έργα τέχνης και ξεκίνησα την περιπλάνησή μου στις αίθουσες από τον πάνω όροφο.