Τα ερωτήματα προκύπτουν κάθε φορά που έχει κανείς μπροστά του μια συλλογή με χρονογραφήματα και σχόλια για περασμένες αφορμές. Πόσο αντέχει στον χρόνο, πόσα έχουν μείνει «όρθια», πόσες και ποιες αναφορές χάνονται κατά τη μετάβαση στη συγχρονία. Για να είμαστε ειλικρινείς, και στα «Μακρόβια» του Γιάννη Ευσταθιάδη (εκδ. Μελάνι, 2020) δεν μπορεί παρά να ισχύει η ίδια αγωνία. Ενα μέρος θα μείνει «αμετάφραστο» – αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την αδόκιμη έκφραση – κατά τη μεταφορά από την περίοδο 1998-2007 (τότε γράφτηκαν τα περισσότερα) στη σημερινή δική μας. Οι καιροί έχουν αλλάξει, πιθανότατα και τα αναγνωστικά ήθη, αν πρέπει να επιμείνουμε στο λατινικό λογοπαίγνιο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή