Ατομική ευθύνη αναζητείται…

Από τη μέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέβαλε γενικό λοκντάουν έχουν περάσει πια τέσσερις μήνες παρά ένα εικοσιτετράωρο. Οι προηγούμενες συνήθειες, της εποχής πριν από την καραντίνα φαντάζουν πια μακρινές – λες και έχουν περάσει χρόνια από τότε. Τον περασμένο Φεβρουάριο, βέβαια, ούτε θα πίστευε κανείς πως οι Ελληνες, τα απείθαρχα παιδιά της Ευρώπης, θα βρίσκονταν σε μια λίστα θετικών εκπλήξεων δίπλα στους Γερμανούς. Ακόμα και εντός συνόρων, οι περισσότεροι θα γελούσαν αν μάθαιναν πως θα περνούσαν ολόκληρη την άνοιξη κλεισμένοι στο σπίτι, τηρώντας σχολαστικά και με ευλάβεια τις οδηγίες και στέλνοντας sms για να βγουν έξω από το σπίτι. Κι όμως, αυτό συνέβη: ο φόβος του κορωνοϊού και το ένστικτο της επιβίωσης «έχτισαν» την ατομική ευθύνη. Και αυτή ήταν ισχυρή ακόμα και το Πάσχα, ακόμα και τις στιγμές που είναι σχεδιασμένες επί τούτου, για να ξεφεύγουν οι άνθρωποι από την καθημερινότητά τους. Ο χρόνος και η ζέστη δεν αποδείχθηκαν σωστοί σύμβουλοι. Ο παρατεταμένος φόβος έγινε συνήθεια και τα λίγα κρούσματα δημιούργησαν μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Οταν ο καιρός άνοιξε, τα πάντα έμοιαζαν λίγο πιο εύκολα, λίγο πιο ανώδυνα. Ο παλιός τρόπος ζωής, ακριβώς γιατί απαγορεύεται, ήταν πιο ελκυστικός από ποτέ. Τα μπαρ γέμισαν με κόσμο, οι μάσκες βρέθηκαν συχνά στο πιγούνι, οι οδηγίες τηρήθηκαν εξ ανάγκης ή με το ζόρι, με τον φόβο των προστίμων. Ακόμα κι έτσι, η καλή διαχείριση της προηγούμενης περιόδου μοίραζε συγχωροχάρτια: την ανευθυνότητα των μπαρ στη Μύκονο ή των διοργανωτών υπαίθριων εκδηλώσεων, την απερισκεψία των παριστάμενων δεν την πληρώσαμε ακριβά.