Δακρύζουν άραγε τα ψηφιδωτά; Οταν, τη δεκαετία του ’90, η Ντίσνεϊ κυκλοφόρησε την ιστορία του Κουασιμόδου σε κινούμενα σχέδια, τα γκαργκόιλ και έκλαιγαν και τραγουδούσαν και ταυτίζονταν με τον πόνο και τη χαρά του. Αν, με έναν μαγικό τρόπο, στη θέση της Αγίας Σοφίας βρισκόταν η Παναγία των Παρισίων, τα γκαργκόιλ σίγουρα θα δάκρυζαν με τη μετατροπή του μνημείου σε τζαμί – θα δάκρυζαν στο Twitter και στο Instagram, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, θα δάκρυζαν με όποιον εφικτό ή ανέφικτο τρόπο. Οχι τόσο γιατί ένα σύμβολο του χριστιανισμού αλλάζει βίαια θρησκεία (το έχει άλλωστε ξαναπάθει στο παρελθόν), αλλά γιατί ένας χώρος που ανήκει στην ιστορία του ανήκει πια σε λίγους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή