Η επιστήμη δεν λειτουργεί σαν την πολιτική. Δεν φοβάται να αναγνωρίζει τα κενά της. Πολλές φορές προχωρεί τυφλά. Και θέλει τον χρόνο της. Οταν απονεμήθηκε το Νομπέλ στους επιστήμονες που ανακάλυψαν τον ιό του AIDS, η Επιτροπή τούς συνεχάρη γιατί χρειάστηκαν μόλις δύο χρόνια για να βρουν τι σκότωνε τους αμερικανούς ομοφυλόφιλους.

Για να διαπιστωθεί ότι πίσω από μια φονική επιδημία πνευμονίας στην Κίνα βρισκόταν ο ιός SARS-CoV-2 χρειάστηκαν δύο εβδομάδες. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή της περιπέτειας. Εξι μήνες μετά, όχι μόνο δεν έχει βρεθεί φάρμακο ή εμβόλιο, αλλά παραμένουν τουλάχιστον τέσσερα αναπάντητα ερωτήματα για τον κορωνοϊό: αν εξαπλώνεται μέσω του αέρα, πόσο εύκολα τον μεταδίδουν οι ασυμπτωματικοί, τι ανοσία δημιουργεί και τι τραύματα αφήνει.

Η ύπαρξη αυτών των ερωτημάτων δεν πρέπει να οδηγεί σε εκδηλώσεις δυσπιστίας προς τις επιστημονικές ή πολιτικές αρχές. Θυμίζει και αναδεικνύει, αντιθέτως, τους κινδύνους που ενέχει ο εφησυχασμός μπροστά σε έναν εχθρό που εξακολουθεί να είναι εν πολλοίς άγνωστος. Το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο σύνθετο λόγω της ανάγκης να λειτουργήσει και πάλι η οικονομία: εύθραυστες κοινωνίες όπως η ελληνική, που στάθηκαν όρθιες στο πρώτο κύμα της πανδημίας, πρέπει να θωρακιστούν απέναντι στη λαίλαπα της ανεργίας και της ύφεσης.

Για ένα μεγάλο διάστημα, ο ιός θα βρίσκεται ανάμεσά μας. Και η συνέχιση της επιτυχημένης αντιμετώπισής του απαιτεί έναν συνδυασμό κρατικής μέριμνας και ατομικής ευθύνης. Αν υποστείλουμε τη σημαία, αν δείξουμε έπαρση ή αδιαφορία, θα χάσουμε όσα κερδίσαμε με κόπο και θυσίες.