Ιστορίες από τη Χιλή

Στο Σαντιάγο της Χιλής, στη γραμμή 4 του μετρό, υπάρχει ένας σταθμός με το όνομα Grecia. Από το 2005 που άνοιξε τις πύλες του στο κοινό, ο σταθμός φιλοξενεί ρεπλίκες της ζωφόρου του Παρθενώνα, ως ένδειξη αμοιβαίου σεβασμού και καλών σχέσεων των δύο χωρών. Για κάποιον λόγο, Χιλή και Ελλάδα κόλλησαν – να ήταν η ποίηση του Νερούδα, τα κοινά ιστορικά βιώματα, το εύκρατο κλίμα; Γι’ αυτό ίσως, στη συριζαϊκή ανάγνωση, δεν υπάρχει καλύτερο αντιπολιτευτικό σκιάχτρο από τον Αουγκούστο Πινοτσέτ. Ο λατινοαμερικανός δικτάτορας όλο και επανέρχεται στη συζήτηση, κάθε φορά και με διαφορετική αφορμή, πάντα όμως για να περιγράψει τον «αυταρχισμό» του αντιπάλου: το 2009 ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου που άκουσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να του απευθύνει τον χαρακτηρισμό μέσα στη Βουλή. Φέτος ο μακαρίτης επιστρατεύθηκε για να χρωματίσει δεόντως το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» και το ρεπορτάζ για το Ασφαλιστικό. Μια χιλιανή ιστορία ικανή να στήσει όχι ένα αλλά δύο αντιπολιτευτικά αφηγήματα. Ενα όνομα αρκετό να συσπειρώσει όλο το περίεργο κράμα που συγκεντρώνεται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι εκείνους που έχουν πει τόσες φορές τη λέξη «χούντα» τις τελευταίες εβδομάδες που έχουν ξεχάσει τι ακριβώς σημαίνει. Ακόμα και εκείνους που έχουν αλλάξει τόσα κόμματα και η παρουσία τους δίπλα στον έλληνα Πινοτσέτ τον πρώτο, τον μνημονιοφόρο, είναι πια αμυδρή ανάμνηση.