Επέμβαση μετά μουσικής

Η μουσική στο χειρουργείο δεν είναι προς τέρψη αλλά για τη δημιουργία ενός ήρεμου μπακγκράουντ απαραίτητου για να γίνει ένα χειρουργείο. Δεν μιλάει κανείς και δεν υπερβαίνει κανενός η φωνή τους ήχους που ακούγονται από τα ηχεία. Η μουσική που επιλέγουμε είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερη σε ένταση έτσι ώστε να υποχρεώνει όλους όσοι βρίσκονται στην αίθουσα να μιλούν χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά. Ετσι δεν υπάρχει κανένας θόρυβος. Επίσης δημιουργεί μια γαλήνη, μια ατμόσφαιρα που επιτρέπει να συγκεντρωθούµε στη λεπτομέρεια, έτσι ώστε να επιτύχουμε την τελειότητα. Συνήθως επιλέγω μουσική που δεν έχει στίχους. Βάζω ή απαλή ελληνική μουσική ή κλασική μουσική. Πολύ συχνά ακούγονται στο χειρουργείο οι «Δεκαπέντε εσπερινοί» και «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» του Μάνου Χατζιδάκι. Ξεκίνησα να χειρουργώ υπό τους ήχους του έργου του «Reflections». Επίσης ένα ωραίο έργο που άκουγα μια εποχή είναι το «Θεογεννήτωρ Μαρία» του Μάριου Τόκα με τον Μανώλη Μητσιά, το οποίο είναι σχεδόν ψαλμωδίες. Η εγχείρηση καρδιάς έχει διάρκεια τέσσερις ώρες, εκ των οποίων η μία είναι προετοιμασία, δύο ώρες το κυρίως μέρος και μία ώρα το τελικό στάδιο. Το κυρίως δίωρο – που μπορεί να γίνει και τρίωρο – είναι πολύ έντονο. Δηλαδή στο σημείο που είναι σταματημένη η καρδιά είναι απαραίτητο να υπάρχουν οι απόλυτες συνθήκες συγκέντρωσης. Ετσι η μουσική μπορεί να επιβάλλει ηρεμία και γαλήνη. Σε αντίθετη περίπτωση θα ακούγονταν συζητήσεις γιατί ο καθένας θέλει να πει κάτι. Οι συνάδελφοί μου στην αρχή ή στο τέλος της εγχείρησης μπορούν να βάλουν έναν ραδιοσταθμό ο οποίος θα έχει απαλή ελληνική μουσική αλλά πάντα πολύ χαμηλά. Η μουσική στο χειρουργείο δεν είναι για να μας δώσει ευεξία αλλά για να μας χαλαρώνει. Αυτό το αντέγραψα από τους Αμερικανούς με τους οποίους δούλεψα και είχαν πάντα την ώρα που χειρουργούσαν μια όμορφη απαλή κλασική μουσική.