Θα είναι ο Οιδίποδας στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς και ξεκινάει περιοδεία στην Ελλάδα από το Βεάκειο στις 21/7 (21.30). Σε αυτήν, τρεις αφηγητές – ο Σαράντης μαζί με τους Μαρία Κεχαγιόγλου και Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη – ανασύρουν επί σκηνής την ιστορία του Οιδίποδα, του ανθρώπου που ήταν μοιραίο να φτάσει στη γνώση και σε όλη την οδύνη που αυτή επιφέρει. Πρόκειται για σύνθεση βασισμένη στον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή και στο σενάριο του Πιερ-Πάολο Παζολίνι για την ομότιτλη ταινία του, κατά το πρότυπο που είχε εφαρμόσει ο Δ. Καραντζάς ήδη στη «Μήδεια» το 2017.

«Εχω την αίσθηση ότι υπάρχει – αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη – μια υφέρπουσα ηδονή που διακατέχει τον ήρωα αναζητώντας και ψάχνοντας διαρκώς την αλήθεια. Αδυνατώ λέγοντας τα λόγια αυτά και ακούγοντας αυτά που λένε στον Οιδίποδα διαρκώς μέσα στο έργο να πιστέψω πως δεν έχει καταλάβει ή έστω δεν έχει σκεφθεί ότι το μίασμα είναι ο ίδιος. Για αυτό και η πράξη του τέλους δεν είναι μόνο πράξη αυτοτιμωρίας αλλά και πράξη λύτρωσης. Μια πράξη που ουσιαστικά δηλώνει ότι αυτό το πρόσωπο πάντα ήταν τυφλό και ας τα έβλεπε όλα μπροστά του. Δεν έβλεπε τίποτα. Και είναι αυτός ο τρόπος να πορευθεί από ‘κει και ύστερα. Ο ορισμός της πραγματικής ταυτότητάς του επέρχεται με την τύφλωση».

«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να αντιμετωπίσεις αυτούς τους ήρωες σαν ανθρώπινα και μόνο πλάσματα, με ψυχολογικούς και μόνο όρους. Το μέγεθος και ο μύθος είναι τόσο μεγάλα που εάν τα αφαιρέσεις είναι σίγουρο ότι θα την πατήσεις. Είναι σαν να μην έχεις ίχνος πίστης και να πηγαίνεις σε εκκλησίες να προσεύχεσαι. Η μόνη επίγνωση προσωπικού χαρακτήρα που θα μπορούσα να επαναφέρω για να τη συγκρίνω κάπως ή να μπορέσω να με τροφοδοτήσω είναι η επίγνωση του τέλους, του θανάτου. Που όπως όλοι όταν ήμουν μικρότερος δεν τον πολυσκεφτόμουν».

«Πιστεύω ότι υπάρχει μια παθογένεια που πρέπει να λάβει τέλος σιγά σιγά σε αυτή τη χώρα, και όχι μόνο στον τομέα του θεάτρου. Δεν χρειάζεται να είσαι 45 χρόνων και πάνω για να ασχοληθείς με μεγάλα πράγματα, με μεγάλα κείμενα. Γιατί πρέπει να μεγαλώσεις για να σκηνοθετήσεις; Γιατί να κάνω τον Οιδίποδα στα 50 και όχι στα 35; Γιατί να μην τον ξανακάνω; Και επισημαίνω: δεν είμαι υπέρ της νεολαγνείας ούτε τρίβω τα νιάτα μου στα μούτρα των μεγαλυτέρων. Τους σέβομαι και τους εκτιμώ απεριόριστα. Απλώς υπάρχει μια αίσθηση περίεργη σε σχέση με τις ηλικίες. Θα είμαι ειλικρινής. Εάν φάω τα μούτρα μου, δεν θα φταίει η ηλικία μου, θα φταίει η αγωνία μου. Και η αγωνία είναι πάντα εκεί, καμουφλαρισμένη ενίοτε αλλά πάντα παρούσα».

«Αν δεν έχει νόημα να κυνηγάς την απόλυτη ελευθερία, τι άλλο μπορεί να έχει νόημα; Να αγχώνεσαι χωρίς όρια ή να θέτεις στόχους για δύο χρόνια μετά ενώ δεν ζεις το παρόν; Η μεγαλύτερη κίνηση που μπορεί να κάνει  κάποιος για μένα αυτή την περίοδο είναι να αντιστέκεται στο κουστούμι που έχει ράψει ο δυτικός τρόπος σκέψης για τα μέτρα μας.Τα δεσμά είναι προσωπικά, υπάρχουν πολύ απλούστερα και γήινα πράγματα, τα οποία δεν τα απολαμβάνουμε γιατί δυστυχώς το μυαλό μας είναι κάπου αλλού. Η απόλυτη γνώση για μένα πλέον έχει μετασχηματιστεί στην απόλυτη ανάγκη γείωσης και ταπείνωσης του Εγώ. Οπου γυρνάω το κεφάλι μου, βλέπω τεράστια Εγώ».

«Η “Μήδεια” – πέραν του ότι είναι μια από τις αγαπημένες μου δουλειές για διάφορους λόγους – επισφράγισε μέσα μου κάτι που είχα αρχίσει με πολύ διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνομαι τότε που έκανα τον Αγγελιαφόρο στον “Ιππόλυτο” με την Κονιόρδου. Την υποχρέωση σχεδόν του να είσαι ακόμα πιο προσωπικός όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά τα κείμενα και παράλληλα τη λειτουργία των τριών υποκριτών ως αφηγητών και δραστών παράλληλα. Στη “Μήδεια” είναι σαν να βάλαμε τον ψυχισμό της ηρωίδας στο μικροσκόπιο, ο Παζολίνι, όπως και τώρα στον “Οιδίποδα”, λειτουργεί σχεδόν ιαματικά. Σαν μεγεθυντικός φακός στην καρδιά ενός θεόρατου αγάλματος».

«Πριν από τον “Ιππόλυτο” (σ.σ.: σε σκηνοθεσία Δ. Καραντζά στο Προσκήνιο από τον Οκτώβριο) θα ξαναμπώ στην περιπέτεια του “Αίαντα” (σ.σ.: σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη) κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη και πριν από αυτό ελπίζω να κάνω λίγες διακοπές. Είμαι αγχωμένος ομολογώ σε σχέση με τη συμπεριφορά του ιού τον χειμώνα που μας έρχεται και κατ’ επέκταση με το πώς θα κινηθούν τα θέατρα. Είμαστε πρόθυμοι παρ’ όλα αυτά και οι συντελεστές και η παραγωγή να μπούμε στο Προσκήνιο τη νέα σεζόν και να παλέψουμε, γιατί αυτό που κάνουμε το κάνουμε γιατί δεν μπορούμε αλλιώς. Αλλά κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω μια φράση που λένε συνέχεια οι ποδοσφαιριστές. Και έχουν δίκιο. Κοιτάμε το κάθε ματς ξεχωριστά. Αυτή τη στιγμή το μόνο που με απασχολεί είναι ο “Οιδίποδας”».