Είχα συναντήσει τον Αλμπέρτο Ναρ το 1999 ως τελοιόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ για λογαριασμό του σαββατιάτικου ενθέτου των ΝΕΩΝ «Ζω στη Θεσσαλονίκη» (με την παραίνεση της εκλιπούσης πλέον καθηγήτριάς μου Δανάης Χατζόγλου). «Θα σου πει τα πάντα για τη Θεσσαλονίκη. Κυρίως αυτά που δεν θα γνωρίζεις». Μου είπε όντως πολλά – που προφανώς δεν γνώριζα. Για το στρώμα της εβραϊκής μνήμης που δεν μπορεί να καταποντιστεί σε πείσμα της εξοντωτικά ανιαρής ιστορίας. Για την πυρίκαυστη ζώνη και για τα σεφαρδίτικα. Ηταν τότε που αναζήτησα τραγούδια στα δισκοπωλεία της Εγνατίας; Αυτό δεν το θυμάμαι καθαρά. Κράτησα όμως το αποτύπωμα εκείνης της συνέντευξης που είχε δοθεί για τη στήλη «Η γειτονιά μου». Ο ίδιος είχε γεννηθεί σ’ ένα μεσοπολεμικό τριώροφο στη συμβολή της Εγνατίας με την Αντιγονιδών, όπως αναφέρει και στο αυτοβιογραφικό αφήγημα «Δραπέτης από τότε», εκεί όπου βρισκόταν το επιπλάδικο του πατέρα του («στην οδό Φιλίππου, περίπου στο σημείο που διασταυρώνεται με την οδό Βενιζέλου»).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή