Το «Νew Yorker» είναι ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που παράγει λόγο, παράγει στυλ, παράγει γνώση, χιούμορ και πολιτική άποψη επί κοντά έναν αιώνα (το πρώτο τεύχος του κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1925). Εισάγει συγγραφείς και παγιώνει άλλους. Πρόκειται για πασαρέλα με την καλύτερη έννοια του όρου. Ο Χέμινγουεϊ, ο Ναμπόκοφ, ο Μέιλερ, η Σόνταγκ, ο Καπότε, η Οουτς και πιο πολύ απ’ όλους ο Τζον Απντάικ υπήρξαν τακτικοί συνεργάτες, κριτικοί και αρθρογράφοι του – κάποιοι μάλιστα πρωτοεμφανίστηκαν από τις στήλες του. Ο άγνωστος στο ελληνικό κοινό και παραγνωρισμένος ή ίσως ξεχασμένος από το αμερικανικό Γουίλιαμ Μάξγουελ (1908-2000) υπήρξε για πολλά χρόνια επιμελητής του περιοδικού και από τα χέρια του πέρασαν πολλοί από τους πιο πάνω. Εγραψε κι ο ίδιος μυθοπλασία που θυμίζει σε πολλά δύο βιβλία συγγραφέων τους οποίους ανακαλύψαμε πρόσφατα και έχουμε εκτεταμένα συζητήσει εδώ και αλλού: του Τζέιμς Σόλτερ («Αυτό είναι όλο», μτφ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Αλεξάνδρεια) και του Τζον Γουίλιαμς («Στόουνερ», μτφ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Gutenberg). Ηρεμος, στοχαστικός λόγος, αργόσυρτες ματιές σε ολόκληρες ζωές, ξεδίπλωμα εποχών, υπομονετική σμίλευση χαρακτήρων, λελογισμένη χρήση των μεγάλων ιστορικών γεγονότων (και αυτών υπαινικτικά δοσμένων), έλλειψη του «συνδρόμου του αριστουργήματος» – που σημαίνει περιφρόνηση της καινοτομίας. Και όμως, παρήγαγαν τεχνήματα του λόγου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή