Οι CURE ήταν ένα θυελλώδες και λόγιο συγκρότημα του βρετανικού New Wave, με ισχυρή σκηνική  παρουσία, έξυπνο μακιγιάζ και γεροδεμένη αμφιβολία. Τους έβλεπα προχθές, γέρους, χοντρούς, κυρτούς, με τα κακομακιγιαρισμένα μάτια να ξεβάφουν από τον ιδρώτα. Οπως τα βαμμένα μαλλιά του  Ντερκ Μπόγκαρντ  στον «Θάνατο στη Βενετία» του Βισκόντι. Οι CURE και τόσοι άλλοι γεροέφηβοι, πρέπει να συντηρήσουν αυτό που τους παρήγαγε. Νεότητα και αμφιταλάντευση. Καμιά φορά και μουσική ικμάδα. Αλλοι, της αγγλικής σκηνής, συμφιλιώθηκαν με τον χρόνο, πέρασαν από τη μυώδη και γρατζουνισμένη νεότητα της ηλεκτρικής κιθάρας, στη μετριοπαθή και πιο περίπλοκη ακουστική  κιθάρα. Από τη Hard στην μπαλάντα. Από τους Van der Graaf Generator στον γλυκό και νοήμονα 70χρονο συνθέτη Πίτερ Χάμιλ, που ξέρουμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή