Την επόμενηΤετάρτη, ανήμερα της γιορτής της Χιώτισσας Αγίας Μαρκέλλας που μνημόνευσε («Σε πανηγύρι και γιορτή απ’ την Αγιά Μαρκέλλα, σ’ αγόρασα χρυσή κλωστή και κόκκινη κορδέλα») συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που έφυγε, σαν το νερό μέσα από τα χέρια μας, ο Μάνος Ελευθερίου. «Εφυγε ο Μάνος» μου είπε στο τηλέφωνο εκείνο το πρωί η αδελφή μου κι εγώ της το έκλεισα στα μούτρα. Θυμωμένη με την αγγελιοφόρο του μαντάτου αλλά και με τον ίδιον τον Μάνο, όπως «θυμώνω» πάντα με τους αγαπημένους μας που φεύγουν έτσι ξαφνικά, ενώ θα όφειλαν(!) να ήξεραν ότι υπήρχε κάτι που δεν προλάβαμε να τους το πούμε και, κυρίως, κάτι ακόμη που περιμέναμε να ακούσουμε από αυτούς. «Εφυγε ο Μάνος» επαναλάμβανε σε όλους τους τόνους και ο φίλος μας ο Θανάσης όταν, με τη σειρά μου, του το είπα κι εγώ στο τηλέφωνο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή