Εγραφε μουσική σε καθημερινή βάση (ξυπνούσε χαράματα) στο στούντιο που βρισκόταν στο υπόγειο του σπιτιού του και πίστευε ότι «η μουσική είναι ο σκλάβος του κινηματογράφου». Γιατί, όπως ο Ενιο Μορικόνε είχε πει, «είναι μια μουσική που απευθύνεται σε ένα μέσο κοινό, το οποίο καλείται να πληρώσει εισιτήριο και να μπει στην αίθουσα ώστε η ταινία να αποσβέσει τα έξοδά της. Αρα ο συνθέτης είναι υποχρεωμένος να λάβει υπόψη του αυτή την παράμετρο. Και υπάρχει το πρόβλημα ότι με το πέρασμα των αιώνων η μουσική αναλώθηκε, με αποτέλεσμα να αναπαράγονται πράγματα εξαντλημένα». Αν όμως οι απόψεις του σπουδαίου αυτού μουσικοσυνθέτη (και όχι μόνο του κινηματογράφου) ακούγονται κάπως απομυθοποιητικές, ο μαέστρο είχε τη λύση: «Ο καθένας εξαρτάται από τη βούλησή του, από την τεχνική που ακολουθεί και κυρίως από την υπερηφάνεια την οποία αισθάνεται όταν έχει να προσφέρει».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή