Εξωτερική πολιτική… εσωτερικού

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πρωθυπουργός πρέπει να φανεί «προβλέψιμος» για να ταιριάξει στο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Στις αρχές του περασμένου Μαρτίου, όταν ο Ερντογάν επιχείρησε να εργαλειοποιήσει τους πρόσφυγες στη δίοδο του Εβρου, έμεινε σχεδόν εκτός κάδρου, κατά την περισπούδαστη ανάλυση της Κουμουνδούρου: «Η χρονική στιγμή που επέλεξε να πραγματοποιήσει την απειλή δεν είναι τυχαία: έρχεται μετά από ένα επτάμηνο ανεύθυνων επιλογών από την πλευρά της κυβέρνησης, με κορυφαία την άρνηση της επιλογής της αποσυμφόρησης. Αντιθέτως, το τελευταίο διάστημα επιχειρεί και με τη βία να επιβάλει αυθαίρετες αποφάσεις, μετατρέποντας τα νησιά σε πεδία μάχης». Με άλλα λόγια, δεν ευθυνόταν -σκέτο – ο Ερντογάν, αλλά ήταν συνυπεύθυνος με τον Μητσοτάκη, ο οποίος δεν δεχόταν μεγαλύτερες εισροές. Σύμφωνα με τα non paper που άντεξαν μία εβδομάδα και τον απόηχο των τρολ, ο «σουλτάνος» γινόταν προκλητικός επειδή του το επέτρεπε ο έλληνας Πρωθυπουργός. Το πρόβλημα δεν ήταν η διακεκαυμένη ζώνη της Συρίας, αλλά η Μυτιλήνη που δεν δεχόταν Σύρους. Κάπως έτσι, ένα ζήτημα που αφορούσε την εσωτερική πολιτική της Τουρκίας και τα ριφλέξ της Ευρωπαϊκής Ενωσης μετατρεπόταν σε εσωτερικό ζήτημα της Ελλάδας. Η τεχνογνωσία υπήρχε ανέκαθεν: «Μετατρέψτε τα διεθνή ζητήματα σε τίτλους για το Twitter». «Κάντε το λιανά για το πλήθος».