«Ας όψονται τζείνοι που τα εκάμασι». Ηταν η φράση που άκουγα τις περισσότερες φορές τη μέρα στο σπίτι μου ως παιδί. Μια φράση που συνοδευόταν κι από έναν βαθύ αναστεναγμό. Και μερικά δάκρυα που πνίγονταν πριν τρέξουν. Μέχρι το 2003 οι δρόμοι στην Κύπρο σταματούσαν στα οδοφράγματα. Από τότε και μετά στην Κύπρο Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι προσπαθούν να ξανασυστηθούν και να εμπιστευθούν ο ένας τον άλλον, με τα αποτελέσματα του προδοτικού πραξικοπήματος της χούντας των συνταγματαρχών και της εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων να κρατούν ανοιχτές τις πληγές…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή