«Τα μικρόφωνα που είναι τοποθετημένα στη σκηνή δεν είναι τοποθετημένα για την ενίσχυση του ήχου αλλά για την ηχογράφηση». Οσοι είχαν πάρει τις θέσεις τους στις κερκίδες του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου και είχαν παρακολουθήσει μια συναυλία του Λεωνίδα Καβάκου έστω και μία φορά βρήκαν περιττή την εξήγηση. Τόσο όσο και οι υπενθυμίσεις των κανόνων που ορίζουν την περίεργη και διαφορετική εποχή που ζούμε και δοκιμαζόμαστε. Ομως η μουσική έκανε πάλι το θαύμα της, δημιούργησε ξανά δίχτυ ασφαλείας στις επιβεβλημένες αποστάσεις. Ο εξαίρετος σολίστας γνώριζε ότι ο χώρος και ο χρόνος είχαν βαθύνει λίγο περισσότερο την ευθύνη αυτού του κοντσέρτου. Δεν ήταν η αναμέτρηση με τα έργα του Μπαχ που επέλεξε να παρουσιάσει στο διψασμένο για μουσική κοινό, αλλά η δημιουργία ενός ξεχωριστού σύμπαντος για να χωρέσει και να εξαϋλωθεί η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η τραγική κοινή περιπέτεια του πλανήτη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή