Το άγος του 1974

Τέτοιες μέρες θυμάμαι με οδύνη τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1974, που τα έζησα πολύ έντονα ως έφηβος. Στην επιστράτευση υπήρχε αρχικά πατριωτική έξαρση και γενικός ενθουσιασμός όλης της κοινωνίας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Ο διωχθείς και αποταχθείς από τη χούντα γενναίος αξιωματικός του ΠΝ Λεωνίδας Βασιλικόπουλος παρουσιάστηκε στο ΓΕΝ και είπε «τώρα δεν υπάρχουν χουντικοί και δημοκρατικοί, υπάρχουν Ελληνες και Τούρκοι». Ο επί πενταετία φυλακισμένος και σακατεμένος από τα βασανιστήρια της ΕΣΑ λεβέντης εκδότης Βίκτωρ Παπαζήσης πήγε εθελοντής στον Εβρο. Ολη η ελληνική κοινωνία ήταν έτοιμη να πολεμήσει ηρωικά, υπήρχε κλίμα 1940, το οποίο η χούντα άφησε να πέσει στο κενό με την προδοτική της στάση και την επαίσχυντη και προδοτική της απόφαση μη αντίστασης στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο της δικτατορίας ο αείμνηστος Δημήτριος Τσάκωνας, υπουργός Πολιτισμού, εισηγήθηκε πανστρατιά και πόλεμο. Ο δοτός χουντικός πρωθυπουργός Ανδρουτσόπουλος χλώμιασε και ψέλλισε ότι δεν γίνεται. Ο Τσάκωνας σηκώθηκε οργισμένος, του είπε «εσχηματίσατε γελοίαν κυβέρνησιν» και αποχώρησε. Ο δικτάτωρ Ιωαννίδης, αντί να διατάξει γενική αντεπίθεση εναντίον των Τούρκων, πήγε στον Γκιζίκη και αιτήθηκε… 15ήμερη άδεια. Η δε επιστράτευση εξελίχθηκε σε παρωδία, αν και η κυβέρνηση υποτίθεται ότι ήταν στρατιωτική. Ακολούθησε ο αμαχητί ακρωτηριασμός της Κύπρου, οι σφαγές, οι βιασμοί, η προσφυγιά, οι καταστροφές. Και οι γεωπολιτικές συνέπειες που φτάνουν μέχρι σήμερα. Αισθάνομαι ακόμα την εθνική ντροπή που έζησα τότε. Εξακολουθεί να με καίει και δεν θέλω να επαναληφθεί. Ορθώς οι χουντικοί σάπισαν στη φυλακή. Οταν ο εχθρός εισβάλλει στη χώρα σου, δεν παραδίδεσαι αλλά πολεμάς. Αλλιώς είσαι απλά προδότης.