Η Επίδαυρος στον κορωνοϊό

Αγωνία και αμηχανία. Τα δύο αυτά συναισθήματα κυριαρχούσαν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, την ώρα που περπατούσα σε μια διαδρομή τόσο γνώριμη, κι όμως ταυτοχρόνως τόσο ανοίκεια. Ο κόσμος που ανηφόριζε για να φτάσει στο θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου δεν ήταν λιγοστός. Ο ενθουσιασμός ανάμεσα στους φίλους που ξαναβρίσκονταν στα πολιτιστικά λημέρια που αγαπούσαν, μεγάλος. Στα μάτια τους διάβαζες ότι δεν πίστευαν καλά καλά πως τα είχαν καταφέρει να φτάσουν ξανά ως εκεί. Τα χαμόγελα τα ένιωθες πλατιά, αλλά οι άκρες των χειλιών διακρίνονταν κάτω από τις μάσκες, λίγο σφιγμένες. Ημασταν όμως όλοι εκεί. Ή σχεδόν όλοι. Εκείνοι που δεν είχαν μεταφορικό μέσο κι εναπόθεταν το προσκύνημα στο Φεστιβάλ Επιδαύρου στα τουριστικά λεωφορεία απουσίαζαν. Μόνο ένα βρισκόταν στον τεράστιο χώρο στάθμευσης, προφανώς της διοργάνωσης.