Μάσκα στο πιγούνι

Ημικανονικότητα: ούτε καρμπόν η παλιά, ούτε εντελώς μια νέα. Σαν να κυριαρχεί πλέον στην καθημερινότητα της κοινωνίας – σε έναν βαθμό και στην πολιτική σκηνή – κάτι… ενδιάμεσο. Περίπου όπως είναι η προστατευτική μάσκα στο πιγούνι. Λες και αυτοί που τη φορούν πρόχειρα δεν έχουν αποφασίσει ξεκάθαρα τι θέλουν να πετύχουν – πέρα από την προφανή προσπάθειά τους να δείχνουν συνεπείς, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι. Και απλώς προσαρμόζονται σε ένα καθεστώς ημικανονικότητας, ένα μπερδεμένο μείγμα προ και μετά υγειονομικής κρίσης περιόδου. Μπροστά στο «σταυροδρόμι», στις επιλογές ανάμεσα στο παλιό και σε κάτι νέο και διαφορετικό, στέκουν ανά περιόδους όλοι, συλλογικά αλλά πρωτίστως ατομικά. Ειδικά όμως τώρα, σε ένα αβέβαιο περιβάλλον, με μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τη χώρα και με συνθήκες που διαρκώς μεταβάλλονται. Και αναδεικνύεται το βασικό ερώτημα: ποιος θα βάλει μάσκα όπως απαιτούν η περίοδος και η εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος, περνώντας έμπρακτα στη νέα κανονικότητα; Και ποιος θα μείνει πίσω, βολεμένος στα γνώριμα και τα πιο εύκολα;