Οταν ο Νικόλαος Β’, τσάρος πασών των Ρωσιών, εγκατέλειψε τον θρόνο του με μια τυπική επιστολή, το ημερολόγιο έγραφε 15 Μαρτίου 1918 και η ζωή του δεν κινδύνευε. Η τσαρίνα Αλεξάνδρα Φιοντόροβνα, μια γερμανίδα πριγκίπισσα, δεν τον αποστρεφόταν και τόσο, ενώ στους εχθρούς που είχε στα Σοβιέτ της Πετρούπολης και τις πολεμικές τους διαθέσεις, ο Αλεξάντρ Κερένσκι, τότε υπουργός Δικαιοσύνης, απαντούσε: «Υπό την ιδιότητά μου του γενικού εισαγγελέα έχω το δικαίωμα να αποφασίσω εγώ για την τύχη του Νικόλαου. Αλλά, σύντροφοι, η Ρωσική Επανάσταση δεν βουτήχτηκε στο αίμα και εγώ δεν θα επιτρέψω να ατιμωθεί. Οχι, δεν θα γίνω ο Μαρά της Ρωσικής Επανάστασης». Την ίδια ώρα όμως που πρόφερε αυτές τις λέξεις, η προσωρινή κυβέρνηση αποφάσιζε να προχωρήσει στη σύλληψη του αυτοκρατορικού ζεύγους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή