Καλύπτει την άμυνά μας το άρθρο 42 της ΕΕ;

Η Αθήνα με κάποια καθυστέρηση φαίνεται ότι ανακάλυψε το άρθρο 42 της Συνθήκης της Λισαβόνας ως μέσο για την αντιμετώπιση (ενδεχόμενης) τουρκικής επίθεσης και παραβίασης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Τι ακριβώς όμως είναι και τι σημαίνει η ενδεχόμενη επίκληση του εν λόγω άρθρου; Πρώτα απ’ όλα το άρθρο 42 και ειδικότερα η παράγραφος επτά (7) αποτελεί τη λεγόμενη «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» (mutual assistance clause), κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον για την Ατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ). Η συμπερίληψη της ρήτρας αυτής στη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης προτάθηκε από τον γράφοντα (ύστερα από οδηγίες του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη) στη Συνέλευση για τη Σύνταξη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος (έγγραφο CONV 389/02, 7 Νοεμβρίου 2002 –  οποιαδήποτε άλλη διεκδίκηση πατρότητας/μητρότητας είναι αναληθής). Μια αρχική διατύπωση της ρήτρας επίσης από τον γράφοντα (και τον αείμνηστο Ν. Θέμελη) αποτέλεσε τη βάση για τη σύνταξη του άρθρου, αν και δεν έγινε πλήρως αποδεκτή (π.χ. αναφορά που υποχρέωνε εκτός από τα κράτη-μέλη και την Ενωση για παροχή συνδρομής διεγράφη). Και έτσι η τελική ρύθμιση που ενσωματώθηκε στο σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος και πέρασε αμετάβλητη στη Συνθήκη της Λισαβόνας ως ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής έχει αμιγώς διακυβερνητικό χαρακτήρα. Αλλά σε τι ακριβώς υποχρεώνει τα κράτη-μέλη η εν λόγω ρήτρα; Τα υποχρεώνει: