Ο δικός μας ρατσισμός

   Τον καιρό που έγραφα την Καλοσύνη των ξένων (2006), ένα βιβλίο γύρω από την υιοθεσία, ένιωσα την ανάγκη να αφιερώσω ένα ξεχωριστό κεφάλαιο σ’ εκείνους τους συμπατριώτες μας που πληρούν κάθε προϋπόθεση για να κερδίσουν τον χαρακτηρισμό «ήρωες της διπλανής πόρτας» και, κατά τη δική μου πάντοτε αξιολόγηση, βρίσκονται στην κορυφή σε μια νοερή πυραμίδα ανθρώπινης αλληλεγγύης: εκείνους που υιοθετούν παιδιά άλλου χρώματος. «Στο ιδιότυπο χρηματιστήριο των δημόσιων ιδρυμάτων», σημείωνα τότε, «εκεί όπου δεν παίζουν τόσο ρόλο τα φράγκα όσο τα γούστα των υποψήφιων γονέων, οι μετοχές με τα μαυράκια δεν έχουν σπουδαίο αντίκρισμα. Συνήθως τα μαυράκια κατατάσσονται στην πιο χαμηλή κατηγορία, συντροφιά με τα παιδιά που αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα υγείας – αλλεργίες, καρδιοπάθειες ή κάποια βλάβη στα επινεφρίδια που εμποδίζει την ομαλή σωματική τους ανάπτυξη – και με τα παιδιά που έχουν άγνωστο [οικογενειακό] ιστορικό». Αναλογιστείτε το ψυχικό σθένος των θετών γονέων που, όχι μονάχα θα πρέπει να συμφιλιωθούν διά βίου με την ιδέα της υιοθεσίας, αλλά και με το ίδιο τους το παιδί που «θ’ αναγράφει στο κούτελό του το μεγάλο μυστικό».