Αγγειοπλαστική ή φάρμακα στον ασθενή με σταθερή στηθάγχη;

H πρώτη κλασική περιγραφή της στηθάγχης έγινε το 1768 από τον William Heberden στο Βασιλικό Κολέγιο Ιατρών ως οπισθοστερνικό άλγος με συνοδό αίσθημα κόπωσης το οποίο μπορεί να παρουσιάζει αντανάκλαση στη γνάθο ή στο επιγάστριο. Η ανιμετώπιση των ασθενών με στηθάγχη στην προσπάθεια (δηλ. πόνο, σφίξιμο στο στήθος κατά το βάδισμα στην ανηφόρα ή στο ανέβασμα μίας σκάλας ή μετά από ένα βαρύ γεύμα) στοχεύει στο να μειώνονται τα στηθαγχικά ενοχλήματα, να ελαττώνεται η εξέλιξη της αθηροσκλήρυνσης και να προλαμβάνεται η θρόμβωση των στεφανιαίων αρτηριών, δηλαδή το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ολοι οι ασθενείς με στηθάγχη λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή και σε κάποιους από αυτούς θα χρειασθεί να γίνει αγγειοπλαστική με stent και σε πολύ λιγότερους να γίνει by pass.