Κολυμπήσαμε με φώκιες σε μια κρύα, πράσινη θάλασσα, περπατήσαμε στους καταρράκτες στο ψιλόβροχο και φάγαμε ζεστές πατάτες στο λιμάνι καθώς έπεφτε ο ήλιος. Ο καιρός μπορεί να μην ήταν ακριβώς τροπικός, αλλά έπειτα από μήνες καραντίνας, ακόμη και ένα Σαββατοκύριακο στο Νορθάμπερλαντ έμοιαζε σχεδόν εξωτικό. Ενα καλοκαίρι στο κάμπινγκ με μπουφάν και πικνίκ που κάνεις στωικά πίσω από έναν ανεμοφράκτη δεν μπορεί παρά να είναι μια επιλογή όταν η κυβέρνηση επαναλαμβάνει επιτέλους σε όλους τους τόνους πως οι διακοπές στο εξωτερικό τον καιρό της πανδημίας είναι ένα στοίχημα. Κι ενώ η σκέψη μου πηγαίνει σε όλους εκείνους των οποίων οι διακοπές στην Ισπανία έγιναν καπνός ή που η δουλειά τους στην τουριστική βιομηχανία κρέμεται από μια κλωστή, δεν μπορώ να μην πω πως ένα «καλοκαίρι στο σπίτι» σού δίνει αν μη τι άλλο την ευκαιρία να εκτιμήσεις αυτό που είχες πάντα έξω από την πόρτα σου. Δεν μπορώ όμως και να μην πω πως η πανδημία κλείνει τους ορίζοντες πιο γρήγορα απ’ ό,τι τους άνοιγε η παγκοσμιοποίηση. Το ερώτημα λοιπόν είναι εάν όλο αυτό θα επηρεάσει τη ζωή μας και πέρα από τις διακοπές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή