Στο μυαλό του Ματθαίου Γατιάδη

Ας αρχίσω με την τελική μου εντύπωση. Κάτι μου λέει ότι οι εκδόσεις Ικαρος πέτυχαν αρτεσιανό με τα δυο βιβλία παιδικής λογοτεχνίας της Ειρήνης Μητροπούλου «Μυστήριο στο Γατονήσι» και «Η παράξενη διαθήκη του Ιερόθεου Νιαρ». Δεν είναι μόνον το γατοσύμπαν – μια γούνινη εκδοχή του κόσμου της Ντίσνεϊ – ούτε οι «τύποι» που καθιερώνει ευθύς εξαρχής η συγγραφέας, ελέγχοντας πλήρως την περιοχή του «Νιαρ νουάρ», όπως ευφυώς ονομάζεται η σειρά. Το βασικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ότι η Ειρήνη Μητροπούλου πέτυχε το σχεδόν ακατόρθωτο. Να μην καταφύγει σε παιδομορφισμούς, ηθικολογίες, διδακτισμούς, συναισθηματολογίες και φλου αρτιστίκ ακροβατικά που τόσο «παιδικά» τα θεωρούν οι μεγάλοι αλλά καθόλου τα ίδια τα παιδιά. Για να μην τα πολυλογούμε, η συγγραφέας πάτησε γερά εκεί όπου ήθελε να πατήσει και μάρκαρε το γήπεδο με τη γειωμένη, την εντυπωσιακά γεωμετρημένη φαντασία της. Κοινώς, έφτιαξε δυο 100% αστυνομικές ιστορίες που μόνον ένα «νιάου» τις ξεχωρίζει από την τεχνική της Αγκαθα Κρίστι και των Αγίων Πάντων του είδους. Ειδοποιός διαφορά, το αβίαστο χιούμορ της, το χάρισμά της να ξέρει τι θέλει να πει ένα παιδί και, κυρίως, με ποια λόγια να το πει.