«Ευχαριστούμε τον κύριο Τατσόπουλο που μας διάβασε κείμενα της νιότης μας. Τι να κάνουμε; Ο εθνικισμός είναι η νιότη του κόσμου». Με αυτές τις σκωπτικές ευχαριστίες και την παρεπόμενη εθνικιστική κορώνα, ο βουλευτής Επικρατείας Χρήστος Παππάς, άτυπος τότε υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής, καταχειροκροτούμενος από τους ομοϊδεάτες συναδέλφους του, σήκωσε το γάντι που του είχα ρίξει από το βήμα της Βουλής λίγα λεπτά νωρίτερα. Βεβαίως, εάν δεν τον εμπόδιζε η υποκριτική ψηφοθηρική του αιδημοσύνη, δεν θα μιλούσε για εθνικισμό, αλλά για εθνικοσοσιαλισμό – για ναζισμό, με το συμπάθιο -, δεδομένου ότι το απόσπασμα από το δικό του κείμενο που διάβασα στην Ολομέλεια ήταν ένας ανατριχιαστικά απροκάλυπτος ύμνος στον Αδόλφο Χίτλερ. Εκείνον τον καιρό – μιλάμε για τον Μάιο του 2013 – δεν θα εύρισκες αρκετούς, είτε μέσα είτε έξω από την Ελλάδα, που να πιστεύουν ειλικρινά ότι ο ναζισμός και η νιότη ταυτίζονται, τουλάχιστον ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν είχαν αναχωρήσει από τη νιότη προ πολλού. Κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός -όπως και οι υπόλοιποι μοιραίοι  «-ισμοί» του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα – δεν γνώρισε κάποτε μεγάλες πιένες, ούτε ότι στον βωμό του εκατομμύρια νέοι δεν έμειναν για πάντα νέοι ή για πάντα ανάπηροι· αυτή, όμως, είναι μια άλλη μακάβρια ιστορία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή