Να είσαι μικρόχαρος. Να απολαμβάνεις – σημαίνει – τα μικρά, να λιώνουν οι στιγμές στο στόμα σου σαν καραμέλες. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην ευτυχία. Σε όλη την πτήση από Κέρκυρα, ιδρώνοντας τη μάσκα μου, σφιγμένος μη τυχόν κι ο αγκώνας μου αγγίξει τον διπλανό μου, ονειρευόμουν με ένταση εγκύου έναν εσπρέσο. Με γάλα; Οχι, σκέτο. Πικρό. «Θα σταθώ στο πεζοδρόμιο των αφίξεων, εκεί που φεύγουν τα λεωφορεία, και θα τον πιω αργά-αργά. Κάθε γουλιά μια σπιρουνιά στα νεύρα μου, αναζωογονητικότατη!». Μου έτρεχαν κυριολεκτικώς τα σάλια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή