Περί αλληλεγγύης

Τριών ειδών «ξινές» αντιδράσεις εκδηλώθηκαν με αφορμή την πανθομολογούμενα σημαντική συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού και την οικοδόμηση μιας πιο ισχυρής οικονομικής διακυβέρνησης. Η πρώτη, ανοιχτά εχθρική, προέρχεται από εκείνους που δεν πείθονται γιατί δεν θέλουν, ό,τι και να γίνει, να πεισθούν: αντι-ευρωπαϊστές, εθνικιστές, συνωμοσιολόγους, αρνητές κάθε είδους «λύσης». Η δεύτερη, επιφανειακή αλλά και ανιστόρητη, στηρίζεται σε γενικούς χαρακτηρισμούς, που υποτίθεται ότι αποτελούν πάγια χαρακτηριστικά της Ενωσης -πάντα αργεί, πάντα δείχνει μειωμένη αλληλεγγύη, πάντα κάνει συμβιβασμούς που θα έπρεπε να είχε αποφύγει και πάντα το τελικό αποτέλεσμα είναι κατώτερο των προσδοκιών – παρότι, αυτή τουλάχιστον τη φορά, συνέβησαν τα αντίθετα. Η τρίτη, και πιο έγκυρη, εστιάζει σε υπαρκτές αδυναμίες και προβλήματα της τελικής συμφωνίας, υποτιμώντας, ωστόσο, το συνολικό αποτέλεσμα και, κυρίως, την πολιτική δυναμική του. Ή – αυτή είναι κυρίως, στα μάτια μου, η μομφή που απαιτεί κάποιου είδους «απάντηση» – αντλώντας ακόμα και από τα θετικά στοιχεία δήθεν κρυμμένες στρεβλώσεις που προαναγγέλλουν – μετά από κάθε ευρωπαϊκό βήμα προόδου, πιάνουν δουλειά οι Κασσάνδρες – καταστροφές και πάντως απογοητεύσεις.