«Η μελωδία είναι δημοκρατία»

Θα ξεκινήσω από μια λοξή σκέψη. Αυτό που ακόμη για τη γενιά μας θεωρείται και σήμερα νεότερο τραγούδι, για παράδειγμα αυτό του ’60, για μελλοντικές γενιές θα είναι το δημοτικό, το παραδοσιακό των πόλεων. Κι αυτό για έναν λόγο: αφού ο σύγχρονος δημιουργός έδρασε μετά το 1930 στις πόλεις και τα λιμάνια της χώρας (και άρα αυτή ήταν η ύπαιθρός του), το τραγούδι που γέννησε θα είναι το παραδοσιακό των μελλοντικών γενιών. Βέβαια το καλό τραγούδι. Οπως αυτό που υπηρέτησε και υπηρετεί ο αθόρυβος συνθέτης Λίνος Κόκοτος. Μαζί συναντιόμαστε στη Στοά Κοραή για καφέ. Ο δημιουργός μεγάλων επιτυχιών όπως το «Μικρό παιδί σαν ήμουνα» ή «Το γειτονάκι μου» είναι ένας ευγενής και ρομαντικός άνθρωπος με βαθιά αφοσίωση στην Ποίηση και τη Μουσική και με τις κεραίες του ανοιχτές στο νέο. Αυτό διαφοροποιεί τον Λίνο Κόκοτο από άλλους της γενιάς του (και πιστέψτε με έχω μιλήσει με πολλούς). Η πίστη του στο τραγούδι δεν τον οδηγεί σε μια γκρίνια για τις σύγχρονες δυσκολίες ή τη μετάβαση της φόρμας που σήμερα έχει αναστείλει μέρος της δημιουργίας. Αντίθετα, οι απόψεις του είναι δημιουργικές, θετικές και προς την κατεύθυνση μιας αναγέννησης σαν αυτή που έζησε από τα μέσα ο ίδιος τη δεκαετία του ’60, αν και λάθος καταχωρισμένος στο Νέο Κύμα. Ο Κόκοτος είναι ένας ευρύς δημιουργός με πετυχημένη άσκηση πάνω σε πολλά είδη. Μιλάμε μαζί για το ’60 αναπόφευκτα, για τον Οδυσσέα Ελύτη που μελοποίησε και γνώρισε, για τους μεγάλους ερμηνευτές που τον τραγούδησαν όπως τον Ξυλούρη, για τις μπουάτ, για το φυτώριο στη Λύρα και τον Αλέκο Πατσιφά, αλλά και το σήμερα.