Οι επιθυμίες και οι φόβοι στην «Κιβωτό του Νώε»

Πώς θα μπορούσαμε να χωρέσουμε στην κιβωτό του Νώε κρατώντας μεταξύ μας τις κοινωνικές αποστάσεις; Αποφεύγοντας τη λυτρωτική σωματική επαφή; Πώς να ισορροπήσουμε τις κοινωνικές αποστάσεις με ψυχική εγγύτητα, ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη; Πώς τραγουδά κανείς τις επιθυμίες και τους φόβους του; Πόσο «φύση» και πόσο «πνεύμα» είναι ο άνθρωπος; Πώς επιδρά η συνύπαρξη με τα ζώα, πόσο μας απελευθερώνει; Είναι τα ερωτήματα τα οποία διατυπώθηκαν και επιχειρήθηκαν να απαντηθούν στην παράσταση που παρουσιάστηκε στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου από τη ομάδα Ραφή και τους Nova Melancholia μέσα από το μπαρόκ έργο του Σικελού Μικελάντζελο Φαλβέτι «Η κιβωτός του Νώε» (Il diluvio universal, 1682). Σε αυτή την πρώτη παρουσίασή του στην Ελλάδα, με τη συμβολή των εξαίρετων μουσικών Μιχάλη Σιγανίδη και Χάρη Λαμπράκη, στήθηκε ένας καμβάς για να αναδυθεί το ιδεολόγημα των καλλιτεχνών. Δίπλα στην αρχική σύνθεση στάθηκαν οι μουσικοί αυτοσχεδιασμοί αλλά και οι παρεμβάσεις. Τα στοιχεία της φύσης και η θεία δίκη, που έπαιξαν οι Γιάννης Φίλιας, Νίκος Σπανάτης, Λητώ Μεσσήνη, Γιώργος Ρούπας, Αναστασία Κότσαλη, ερμήνευσαν το λιμπρέτο του Vincenzo Giattini αλλά και αποσπάσματα από τραγούδια σημερινά, όπως τα «Γιατί είμαι αέρας που περνά», «Θα διώξω τα σύννεφα», «Πέφτει βροχή», δημιουργώντας ένα σατιρικό σχόλιο (ολόκληρο ακούστηκε το τραγούδι του Μίμη Πλέσσα «Δώσ’ μου τ’ αθάνατο νερό» με τη φωνή της Μαρινέλλας). Σε αυτή τη σικελική «Κιβωτό» του Φαλβέτι, έτσι όπως την προσέγγισαν οι δημιουργοί της παράστασης, συνυπήρξε η Δύση με την Ανατολή, το νέο και το παλαιό, το λόγιο με το λαϊκό. Επιχειρήθηκε να αναδυθούν οι πολυπολιτισμικές αναφορές και διαφορετικές αφετηρίες. Στο σκηνικό δέσποζε μια μεγάλη αφίσα η οποία έγραφε «Save the Μediterranean». Το τέλος της παράστασης εξελίχθηκε μια διαδήλωση κατά του ρατσισμού, της βίας. Μια τεράστια σημαία των ΛΟΑΤ άρχισε να ξετυλίγεται από τα παρασκήνια και να φτάνει στη σκηνή, ενώ πλακάτ με συνθήματα θύμιζαν τη σημερινή πραγματικότητα των κοινωνικών διαχωρισμών και των προκαταλήψεων : «Justice for Pavlos», «Justice for Zak», «Justice for Zackie» , «Justice for Alexis», «We will not be silent». Ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς ήταν όταν οι συντελεστές της παράστασης άρχισαν να διαβάζουν ποιήματα από συλλογή του σπουδαίου Γιάννη Βαρβέρη «Ζώα στα σύννεφα»: «Αποσυνάγωγος στη ζούγκλα», «Κατά βάθος τα ζώα», «Πώς πεθαίνουν τα ζώα». Αντιφάσεις, τόλμη, τρυφερότητα, φωνές απόγνωσης όσων παλεύουν με τα κύματα. Αυτό που διασώθηκε κάτω από τον αργολικό ουρανό είναι η μοναδική πράξη που θα θυμίζει τον τρόπο να κάνουμε τη ζωή μας σημαντική μέσα από την κατανόηση και την αποδοχή.