Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε αναπτυξιακό σχέδιο. Ούτε η πρώτη φορά που υπάρχουν διαπιστώσεις για τα πολλά (πλέον) προβλήματα της χώρας. Μιας χώρας που οι πολίτες της δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς, που η δημόσια διοίκηση έχει χρόνιες παθογένειες, που η απονομή δικαιοσύνης γίνεται με ρυθμούς χελώνας, που τα πανεπιστήμια ουδέποτε συνδέθηκαν με την παραγωγή, που η αστική της τάξη ήταν πάντα μικρή και αδύναμη, που οι μικρομεσαίοι σήκωσαν το βάρος της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και υπέστησαν οικονομική αφαίμαξη από την υπερφορολόγηση, που ο πληθυσμός της συρρικνώνεται και γερνάει και τα δυναμικά της στοιχεία, οι νέοι, την εγκαταλείπουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή