να τοπίο μνήμης, παιδικής μνήμης, συνθέτουν τα είκοσι επτά, περασμένα σε πασσάλους/κρεμάστρες, λευκά αγορίστικα ρουχαλάκια. Αυτός είναι ο σκηνικός χώρος μέσα στον οποίο εξελίσσεται ο «Οιδίπους» του Δημήτρη Καραντζά. Σαν μια συνομιλία του τραγικού ήρωα με τον αθώο εαυτό του, σαν μια διαρκή ανάγκη επιστροφής στην ασφάλεια της άγνοιας, την ώρα που μοναδικός στόχος και σκοπός είναι η αναζήτηση της γνώσης, όποιο κι αν είναι το κόστος: «Τι άγριο δώρο η γνώση όταν δεν βοηθά αυτόν που την έχει» θα πει όμως ο μάντης Τειρεσίας στον Οιδίποδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή